31'inde anaç bir ruhla değil..21'inde kendine oyuncak yapar gibi...

                                               

                                                     Ne tuhaf şey şu annelik demicem!
Çok severek ve ilgiyle takip ettiğim bir kaç bloğu okudum şimdi.Uzun süre önce anne olanlar,anneliğe hazırlananlar ve haftalarını sayanlar......hem apayrı hem de bir o kadar benzer.....sanki 80 lerde yaşamışım hamileliğimi de şimdi okudukça ilk günlerimi hatırlayıp maymunlar gibi bir sevinç duyuyorum içimde(ne tuhaf)..
   Oysa daha bir kaç ay evveli....nasıl başladı..nasıl ilerledi...bu haftalara ne zaman geldim?
   Önceleri karnımın hergün büyümesini bekler, zaman ne uzun gelirdi...şimdi de onu karnımın içinde daha çok hissetmek için zamanın yavaşlamasını istiyorum...
  Hala sandıkta saklanmış bana ait zıbınları,büyük bir emekle örülmüş hırkaları,elbiseleri,yaşanmışlıkları görünce dayanamıyorum hönküre hönküre ağlıyorum..sanırsam bunlar -yi hu ha- diye  yıllardır bu anı bekleyen sinsi hormonların istilası..sonra çarşıda pusetin içinde 17 günlük bir bebek görüyorum ve alıp içime sokasım öyle sevsim geliyor,heyecanla benim olanın,bana ait olanın bir an önce gelmesini istiyorum...Bütün paramı harcayıp onun için alış veriş yapmak istiyorum...Bütün oyuncakları kucaklayıp eve getirmek istiyorum....onunla denize girmeyi hayal ediyorum...mesela onun mudurnu butlarının olacağını hayal edip yiyeceğim günü bekliyorum:)
   İşte ben böyle yaşıyorum,böyle bekliyorum,böyle büyütüyorum...kendimi 31 inde anaç bir ruhla değil 21 inde kendine oyuncak yapar gibi hissediyorum........